Het blijft een fascinerend fenomeen: Femen. Het legertje halfnaakte vrouwen dat strijdt tegen onrecht en onderdrukking.
Hun wapens? De eigen boezem. Het gebrek aan gêne. De juiste inborst.
Vrijdag opnieuw: wil FN-boegbeeld Marine Le Pen beginnen speechen ter gelegenheid van 1 mei, schreeuwen plots drie exemplaren vanop een terras. Op hun lijf en leden staan leuzen geverfd.
De strategie van de organisatie werkt: elke dag verschijnt wel ergens een artikel van het allesbehalve preutse verzet. En, kleine bekentenis: elke keer nog laat ik me beetnemen. Ik klik steevast op het artikel.
Niet zozeer omdat mijn ethisch geweten opspeelt, maar omdat ik de meisjes wil zien. En hun vormen. Zielig? Jazeker. Maar Femen zelf speelt die kaart: zonder naakt geen aandacht, zonder vieze mannetjes geen maatschappelijk draagvlak, zonder vrouw geen verandering voor vooruitgang.
Bovendien doet het getoonde naakt niet echt naakt aan. Het evoceert misschien een erotisch sentiment, maar eigenlijk dient het in de eerste plaats een politiek programma. Door het bloot bovenlichaam in een groter maatschappelijk verhaal te schrijven, raakt het zijn onschuld kwijt. Het intieme wordt geïntimideerd.
Wat me tot de volgende vraag brengt: wie is de grotere seksist dan? Ik, een oude buk die het nieuws aandachtig volgt? Of Femen, dat het publiek niet alleen eng definieert als seksbelust maar dat ook de vrouwelijke figuur schaamteloos uitbuit?
(Ik natuurlijk, maar ik zoek ook maar een argument om mijn surfgedrag goed te praten.)
(Dit stukje verscheen eerder in De Standaard)
Vrijdag opnieuw: wil FN-boegbeeld Marine Le Pen beginnen speechen ter gelegenheid van 1 mei, schreeuwen plots drie exemplaren vanop een terras. Op hun lijf en leden staan leuzen geverfd.
De strategie van de organisatie werkt: elke dag verschijnt wel ergens een artikel van het allesbehalve preutse verzet. En, kleine bekentenis: elke keer nog laat ik me beetnemen. Ik klik steevast op het artikel.
Niet zozeer omdat mijn ethisch geweten opspeelt, maar omdat ik de meisjes wil zien. En hun vormen. Zielig? Jazeker. Maar Femen zelf speelt die kaart: zonder naakt geen aandacht, zonder vieze mannetjes geen maatschappelijk draagvlak, zonder vrouw geen verandering voor vooruitgang.
Bovendien doet het getoonde naakt niet echt naakt aan. Het evoceert misschien een erotisch sentiment, maar eigenlijk dient het in de eerste plaats een politiek programma. Door het bloot bovenlichaam in een groter maatschappelijk verhaal te schrijven, raakt het zijn onschuld kwijt. Het intieme wordt geïntimideerd.
Wat me tot de volgende vraag brengt: wie is de grotere seksist dan? Ik, een oude buk die het nieuws aandachtig volgt? Of Femen, dat het publiek niet alleen eng definieert als seksbelust maar dat ook de vrouwelijke figuur schaamteloos uitbuit?
(Ik natuurlijk, maar ik zoek ook maar een argument om mijn surfgedrag goed te praten.)
(Dit stukje verscheen eerder in De Standaard)