Gisteren tijdens de nationale feestdag nog in volle glorie, vandaag in het nieuws: “leger wil af van imago van dikke buiken”
Te veel vet, te weinig snee. Geen vechtmachine meer, hoogstens nog de zweem van oud crapuul. De militair als goedlachse bon vivant. Geen kind nam er aanstoot aan: de nationale defilé blonk. Speelgoed in de zon. Nauwelijks of geen regen dit jaar.
Prachtig schouwspel. Nostalgisch –in woord, in daad.
Het buikje: de mens die er beste van heeft gemaakt. Geslaagd in het leven. Wachtend op de oude dag, maar langzaam liefst. Gelijk België.
Land van vreters wij. Voordeel? Vet drijft altijd boven. Verdampen? Wat zegt N-VA? Een Europees leger als een dampkring boven Europa, een brandende hemel van opgestookte nationaliteiten?
Pieter De Crem: het gat in de ozonlaag.
De milicien. Ik denk aan Kongo als ik het woord hoor. Aan para’s met scherp getrimde snorren. Blinkende, waterdichte combats. Geurende legertenten van dik bruin leer. Toch discipline.
Ook aan mannen die perfect tweetalig zijn en weten wat het leven waard is: vrouw en kind, en een goede maaltijd op tijd en stond. Geritmeerd in levenswijsheid, dus in geluk en lijden.
België, Afrika, tegenwoordig Afghanistan. Tentenkampen bouwen voor de lokale bevolking: gezinnen zijn altijd hetzelfde. Militairen zijn overal vaders.
Ik geef toe: gespierde mannen boezemen me angst in.