Twee jaar geleden publiceerde ik een poëziebundel en sindsdien hoop ik op eeuwige roem en landelijke erkenning. Ook na mijn dood. Maar na zondag, na de inhuldiging van het standbeeld van Herman de Coninck, berg ik die ambitie op – hoe meelijwekkend eert Vlaanderen zijn dichters? Lees verder
Ik leerde te glimlachen naar bedelaars. Vroeger, als ik er eentje passeerde, draaide ik mijn hoofd weg, en meed alles wat enigszins op contact leek. Maar dat vond ik op den duur laf, weinig beleefd, en eigenlijk onvolwassen. Dat moest anders, vriendelijker, vond ik. Dus: glimlachen, een knikje. Lees verder
Enkele maanden geleden kocht ik samen met Marie François een hondje. Een Cavalier King Charles-spaniël. Een vorstelijk dier, luisterend naar de naam: Claus, genoemd naar die andere keurvorst der verzamelde Vlaamse letteren. Ik groeide nochtans op met katten, schildpadden, gerbils, hamsters, vissen, wandelde takken, konijnen, een cavia, een luipaardgekko (en krekels, om die gekke, luie luipaardgekko te voeden) –maar een hond? Neen. Kwam niet in huis. Want: te veel haarverlies, te veel kwijl, te aanhankelijk, dat soort praktische bezwaren (een ander, meer cultureel-ethisch argument tegen luidde: een hond volgt klakkeloos het baasje, terwijl een kat vol karakter steekt, en meer haar eigen plan trekt). Maar ik werd volwassen, kocht een appartement, vond de liefde (die opgroeide tussen een roedel wel afgerichte jachthonden; een Limburgse, vrouwelijke variant van Mowgli), en stond dus open voor het experiment. Wat leerde ik ondertussen al? Zes overpeinzingen. Lees verder
Afgelopen vrijdag zag ik De Helden van Josse De Pauw in de KVS. Mijn eerlijk oordeel? Een van teleurstelling. Lees verder