Om meteen maar met de deur in huis te vallen: ik verander van job. Ik verlaat de krant om als communicatieverantwoordelijke aan de slag te gaan bij Hubertus Vereniging Vlaanderen, de behartiger van de jacht in onze contreien.
Geen gemakkelijke keuze. Persoonlijk niet, professioneel niet. Maar na bijna acht jaar De Standaard voelde ik bij mezelf de noodzaak aan een ommezwaai. Een breuk.
Ik draag de krant natuurlijk een warm hart toe. En blijf dat doen. De Standaard zet op alle vlakken de toon. In haar berichtgeving, in haar opmaak, in haar zorg voor de lezer en deontologie, in haar eeuwig sleutelen en zoeken naar nieuwe vormen van verhalen vertellen, in haar openheid, in haar zelfkritiek, in haar honger naar duiding en inzicht –in ongeveer alles wat een krant tot een krant maakt. Geen enkel ander medium dat zo open en eerlijk communiceert, geen enkel andere medium dat perfect weet te balanceren tussen expertise, nieuwsgierigheid en verwondering, en geen enkel andere medium dan De Standaard dat naast het nieuws verslaan, ook het nieuws maakt en de rest het nakijken geeft. Deel uitmaken van dat project, die machinerie, maakte me trots.
En die verdienste (van elke dag meer dan honderdduizend exemplaren te verkopen, met topverhalen en een snedige aanpak) is grotendeels het resultaat van Karel Verhoeven, de hoofdredacteur. Met grote bewondering kijk ik naar zijn onuitputtelijke gedrevenheid, zijn doorzicht, zijn feilloos aanvoelen en zijn bezonnen durf –de krant vormt niet toevallig de perfecte weerspiegeling van zijn veelzijdigheid. Ik buig ook voor de gedrevenheid en de niet aflatende verontwaardiging van Inge Ghijs, twee jaar lang mijn chef binnenland geweest, en een soort moederkloek voor alle jonkies op de redactie. En bloemen voor elke andere collega, die dag aan dag in die storm die het nieuws heet onversaagd plaats neemt.
(En oh God, hoe hard ga ik sommigen missen. En het cynisme, en het geroddel, en het geklaag, en het gelach, veel gelachen, en de blikken van gedeeld begrip bij weer een of andere onuitvoerbare opdracht uit de ochtendvergadering. Het vooruitzicht van afscheid nemen, maakte de beslissing des te moeilijker. Zeker omdat sommigen uitgroeiden tot vrienden. Dank je daarvoor.)
Maar ik vertrek. Niet zozeer uit onbehagen met de redactievloer; ik kan mij perfect vinden in de meeste aspecten van het gevoerde beleid (behalve wat de literaire bijlage betreft die op vrijdag verschijnt –die mist bravoure, terwijl die zoveel beter, scherper, spannender, interessanter kan).
Ik vertrek omdat het nieuws me niet meer even hard aangrijpt als vroeger. Het glijdt van me af als water van een eend. En die attitude, die afstand neemt van de dingen, is dodelijk voor een journalist. Plastisch uitgedrukt: ik voel me soms een koe die naar een trein staart die tegen een rotvaart passeert.
Dan breekt het moment aan om te veranderen.
En misschien komt het ook door de leeftijd, en het gevoel duurzaam mijn tijd te willen verankeren in een constructief project, dat qua scoop en bereik verder mikt dan de waan van de dag, en dat mijn stempel draagt.
Enter: Hubertus Vereniging Vlaanderen. Een organisatie die ik leerde kennen via verschillende artikels die ik schreef over de jacht, en die een tijd terug toevallig een vacature voor communicatieverantwoordelijke op hun website plaatste. Een interessant toeval.
Eerst vond ik het niets voor mij –heb ik thuis trouwens geen schattig, poezelig konijntje rondhuppelen, een potentiële buit?
En toch. Ik zette even mijn vooroordelen tussen haakjes, begon na te denken en vroeg hier en daar rond.
Na een niet altijd even makkelijke transitie vaart de Hubertus Vereniging Vlaanderen sinds een paar jaar een nieuwe koers –en die koers oogt oprecht: het bestuur kiest namelijk resoluut voor openheid, ethiek en duurzaamheid. Dat vind ik belangrijk om te onderstrepen. Want die waarden en doelstellingen getuigen van een integer streven, in een wereld waarin dierenwelzijn en biodiversiteit terecht aan belang winnen en waarin de waarheid altijd ergens in het midden ligt, en niet in het extreme of in het eigen grote gelijk. Mijn nieuwe taak bestaat erin die intuïties communicatief te vertalen, zowel intern als extern, naar de leden als naar de media en het brede publiek toe, zonder daarbij mijn kritische zin te verliezen –een essentiële voorwaarde voor mij.
Door te kiezen voor de jacht, koos ik volgens enkele vrienden het niet evidente pad –wat misschien klopt, maar wat het des te interessanter maakt. Maar ik denk dat ik toch bovenal voor een organisatie koos die een professionele gedrevenheid uitstraalt die ik herken van bij De Standaard en die getuigt van een algehele ambitie waar ik volledig achtersta: wat slecht gaat, moet anders; wat goed gaat, kan nog beter.
Wat dat zal geven? Dat zie ik vanaf volgende week. Wat dat gaf bij de krant? Het onverwachte.