De maand december: wat een ellendige bedoening altijd. 31 lange dagen miserie. Niet omdat het jaar ten einde bolt, niet om het besef van zoveel gemiste kansen, niet om de winter die over het land woekert.
Ook niet om de saaie familiefeesten en de verplichte nummertjes: duust tantes kussen, heelder kalkoenen vreten, heelder flessen schuimwijn – excuseer: cava leeg labberen, heelder dagen geconstipeerd rondlopen.
Neen, het ergste aan die periode: het maatschappelijke geneuzel, dag aan dag, zonder ophouden. En het begint traditioneel bij Sinterklaas en zijn zwarte compagnon. Zwarte Piet, symbool van koloniale verdrukking of een vorm van westerse nonchalance jegens de gekleurde medemens? Racisme of kinderplezier? Sowieso: een hoop gejammer nog voor het feest losbarst.
Daarna Kerstmis. En daarmee Music for Life en de geforceerde, infantiele gezelligheid van de Warmste Week, een initiatief van Studio Brussel, waaraan gewoon niet te ontsnappen valt. Net een plaag. Iedereen zal en moet de wereld redden, en liefst zo uitbundig mogelijk, en liefst als een doldwaas collectief. Sowieso: wie afhaakt en kritiek spuit, mag de bonen fretten.
En meteen daarna oudejaarsavond en de discussies over het leed van levend gekookte kreeften, vetgemeste ganzen, geslachte lammetjes en Zeeuwse oesters die lillen door het bijtend zuur van citroensap.
Waar dus zijn de decembermaanden van eertijds gebleven, toen ik me ergerde aan enkel maar mezelf – ik die, ondanks mijn lang bakkes aan de feestdis, stiekem toch van de gezelligheid hield, en dat weigerde toe te geven?
Neen, het ergste aan die periode: het maatschappelijke geneuzel, dag aan dag, zonder ophouden. En het begint traditioneel bij Sinterklaas en zijn zwarte compagnon. Zwarte Piet, symbool van koloniale verdrukking of een vorm van westerse nonchalance jegens de gekleurde medemens? Racisme of kinderplezier? Sowieso: een hoop gejammer nog voor het feest losbarst.
Daarna Kerstmis. En daarmee Music for Life en de geforceerde, infantiele gezelligheid van de Warmste Week, een initiatief van Studio Brussel, waaraan gewoon niet te ontsnappen valt. Net een plaag. Iedereen zal en moet de wereld redden, en liefst zo uitbundig mogelijk, en liefst als een doldwaas collectief. Sowieso: wie afhaakt en kritiek spuit, mag de bonen fretten.
En meteen daarna oudejaarsavond en de discussies over het leed van levend gekookte kreeften, vetgemeste ganzen, geslachte lammetjes en Zeeuwse oesters die lillen door het bijtend zuur van citroensap.
Waar dus zijn de decembermaanden van eertijds gebleven, toen ik me ergerde aan enkel maar mezelf – ik die, ondanks mijn lang bakkes aan de feestdis, stiekem toch van de gezelligheid hield, en dat weigerde toe te geven?
(Dit stukje verscheen eerder in De Standaard)