In de vuurlinie van het publieke venijn, met zachte stem en woorden van tedere anarchie: Katrien Van Der Straeten, advocaat van de beschuldigde Els Clottemans.
De ‘parachutemoord’, kroniek van een onbeschaamde inkijk. Na vier weken bewijsvoering denk je: geprostitueerd recht anno 2010. Clottemans? De ultieme BBW.
Een pornografisch circus dus. Met psychologen als losgeslagen stoethaspels, in het gareel van het vulgaire vergrijp en preutse profielschetsen. Met rechercheurs, verstikt in de walmen van hun eigen soortelijk gewicht –monogame sukkels, ooit bedrogen wellicht door vrouwlief. Met de media in de rol van zelfvoldane opperrechters – voor Het Nieuwsblad Willy De Buck: vooringenomen middelmaat, ranzig metier.
En dan nog het wippertje, Jef Vermassen, die de familie van de vermoorde Els Van Doren verdedigde op het proces. Een en al Shakesperiaanse klucht, met kinderachtige haarpiekjes gesteven in de gel. Zogezegd een retorisch talent, met een tong van lintjes.
Eerder gesublimeerde toogpraat, en dan nog: “Met de draden van de parachute werden ook de levensdraden van Els Van Doren doorgeknipt.” Komaan!
Ach, welsprekendheid is in dit land geen verdienste. Zie ook onze politici: Landuyt, Muyters, Schauvliege… Stotterende grafzerken.
Te midden al dat geweld: de frêle schoudertjes van Katrien Van Der Straeten. Advocate in stil verdriet. In het leven: mooie, sierlijke vrouw en moeder, ogen vol Belgisch leed, lichte twijfel om de handen. Gentse gratie als gave, en ontegensprekelijk vervuld van rechtvaardigheid.
Doet denken aan de betreurde Yasmine, even breekbaar.
In het avondprogramma Reyers Laat hield ze de schijn hoog. Tot ze moest oordelen over het clowneske optreden van meester Vermassen. Rond haar mond trokken kort, bijna onzichtbaar haar lippen samen: verachting. In haar donkere ogen vleide plots de vermoeide blik van berusting. Toen schoven mens en advocate in elkaar –harmonie van passie en ethiek.
Gelijk in een dichtregel van Rutger Kopland: “Maar wat terugkeert in haar gezicht is voorbij, oud goudgeel licht”.
1 thought on “Parachutemoord”