Lang bruin haar, brede schouders, draaiende heupen, een buik van beton: de nieuwe Tarzan blinkt en balkt van pure mannelijkheid. Eén brok gestolde testosteron, hangend aan lianen.
Half beest, half mens: precies in de juiste hoeveelheid die angst inboezemt, die fascineert. Van niets te veel, van niets te weinig. Genoeg gecultiveerd, nog voldoende primaat. Straalt seks uit maar ook geborgenheid.
Kortom, spik en span, die Tarzan, verzinnebeeld door Alexander Skarsgard.
En daarom vind ik het een dikke eikel. Vanwege die perfectie. Omdat ik zo schril afsteek tegen dat kasteel van een lijf van hem.
Mijn lichaam? Veeleer een uitgezakt hutje van leem.
En ik haat hem al zeker na gisterenavond, toen ik (Tarzan in het diepste van mijn gedachten) verloren liep in het hedendaagse oerwoud van fiscale codes bij het invullen van mijn belastingbrief. Binnen een week moet die binnen bij de FOD Financiën en ik sta voorlopig nergens.
Inloggen lukte met de grootste moeite (pincode uiteraard vergeten en elektronische kaartlezer niet van het juiste merk) en daarna urenlang gesukkeld, gevloekt en vruchteloos gezocht naar aftrekposten.
Elk jaar opnieuw, elk jaar diezelfde angst, frustratie, zieligheid en administratieve machteloosheid. Hoe kan in deze bureaucratische samenleving, waar kleine procentjes grote ventjes maken, een man nog waarlijk man zijn? Ik heb dan maar als Tarzan gezegd: de boom in. Waar is Jane
Kortom, spik en span, die Tarzan, verzinnebeeld door Alexander Skarsgard.
En daarom vind ik het een dikke eikel. Vanwege die perfectie. Omdat ik zo schril afsteek tegen dat kasteel van een lijf van hem.
Mijn lichaam? Veeleer een uitgezakt hutje van leem.
En ik haat hem al zeker na gisterenavond, toen ik (Tarzan in het diepste van mijn gedachten) verloren liep in het hedendaagse oerwoud van fiscale codes bij het invullen van mijn belastingbrief. Binnen een week moet die binnen bij de FOD Financiën en ik sta voorlopig nergens.
Inloggen lukte met de grootste moeite (pincode uiteraard vergeten en elektronische kaartlezer niet van het juiste merk) en daarna urenlang gesukkeld, gevloekt en vruchteloos gezocht naar aftrekposten.
Elk jaar opnieuw, elk jaar diezelfde angst, frustratie, zieligheid en administratieve machteloosheid. Hoe kan in deze bureaucratische samenleving, waar kleine procentjes grote ventjes maken, een man nog waarlijk man zijn? Ik heb dan maar als Tarzan gezegd: de boom in. Waar is Jane