Zilver

Ze zei het haast verliefd.

Zijn uiterlijk? Knap. Imposant. Statig. En toch wendbaar door die lange gespierde armen, ondanks die brede, dragende rug. Dat zilver ook dat schemert in het zonlicht.
Zijn karakter? Trefzeker. Ernstige blik, nieuwsgierige oogjes. In één woord samengevat: een alfamannetje.
Wie precies? Matadi, sinds gisteren de nieuwe aanwinst van de Zoo van Antwerpen. Een gorillamannetje dat vier vrouwtjes te zijner beschikking krijgt en los mag gaan.
En de beschrijvingen hierboven, uit wiens mond komen die? Zo te zeggen zijn vijfde maîtresse: zijn verzorgster Yoran.
Het ontroert ergens, die oprechte genegenheid en tederheid. Ook de mensen thuis appreciëren het en willen alles weten over de ontluikende liefde van de primaten.
Meer nog: nieuwssites lijken steeds harder op beestenjournaals. Er kan niet genoeg aap zijn. Of panda. Of papegaai. Menselijk leed, politiek gespin, economische rampspoed? Ergens onderaan een hoekje weggemoffeld. Liever verhaaltjes van honden die na verwaarlozing weer vrolijk kwispelen, van gemankeerde landschildpadden in een rolstoel, van aangespoelde zeehondjes, van katjes in een doos.
Hoe komt dat toch? Omdat dierenverhalen, net als fictie en theater, iets kunnen wat hard nieuws niet vermag: totale identificatie, zonder het risico om achteraf (na het lezen en schateren en huilen) depressief te worden.
Want de echte beesten tegenwoordig lijken wij wel, de mensen.

 
(Verscheen eerder in De Standaard)

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *