De koningin verraste vriend en vijand. Hoe? Met een nieuwe, korte haarsnit.
De vlucht vooruit.
Paolo: als meisje een Italiaanse filmster: gave huid, puntige tandjes, en tulband. Met die eeuwige melancholieke sfeer ook, te teder voor de wereld. Als ik foto’s van de jonge prinses zie, denk ik steeds: bonjour tristesse.
Dat iemand haar maar troosten kon.
Nu: het verdriet langzaam te verouderen. De idee van vergane glorie. Rimpels rond de ogen, beverige handen, steunkousen. En toch. Met haar grijs, jongensachtig kopje kleurt zij de tijd in een verrassend verzet.
Paola? Een zilvervosje.