‘Eurocommissaris? Ik blijf gewoon Marianne hoor’

‘Ge gaat het licht lang zien branden bij mijn thuis de komende weken.’ Op een buurtfeest zaterdag maakte Marianne Thyssen haar eerste publieke optreden, met een sangria in de ene hand en een boeket bloemen in de andere.
 
-Johan, de man achter de barbecue, met een vleestang in zijn handen: ‘Wat mag het zijn, Marianne.’
-‘Een hamburger’, antwoordt de politica. En dan een ondeugende blik. ‘Maar eigenlijk heb ik er al een  gegeten.’
-‘Een hamburger en een biefstuk de man. Dat was de afspraak’, zegt Johan en kijkt Thyssen streng aan vanachter zijn bedampte brilglazen. Maar vervolgens een glimlach. ‘Allee, alsof ik zou durven weigeren tegen een Eurocommissaris.‘
 
In Sint-Joris-Weert dit weekend kwam de buurt rond de Kaubergstraat samen. Naar jaarlijkse gewoonte zetten de inwoners de straat af en poten een paar witte tentjes van de gemeente neer. Niet speciaals, typisch Vlaanderen.
Behalve zaterdag. Want: hoog bezoek. Om de hoek woont Marianne Thyssen namelijk –‘ons Marianne’. Iedereen kijkt uit naar haar komst tegen een uur of zes. Maar ze laat even op haar wachten: ze moet eerst nog naar een trouw van een CD&V-partijgenoot. Ondertussen vloeit de sangria, smeult het opgegooide houtskool, en doet de voorzitter (dezelfde man van de barbecue) van het buurtcomité een oproep aan de jongeren om de rangen te vervoegen. ‘We zoeken nog jeugdig volk’, zegt hij in de micro, aangesloten op een gitaargeluidsversterker.
En, o ja, gaat hij verder. ‘Als we morgenochtend met een man of tien helpen, is de opkuis snel gedaan. Maar nu gaan we ons amuseren. Schol.’
 
In het stof bijten
 
De lucht ziet grijs en af en toe valt een spetter – ‘slecht weer om de lakens te drogen’, klaagt een ouder dametje – maar het deert niet. En al zeker niet wanneer Thyssen arriveert: samen met haar man Dirk draagt ze een vuurschaal, om later op de avond te vullen. Spontaan applaus stijgt op, de Eurocommissaris wrijft de grijze roetvlekken van haar fijne handen als ze bij de groep buurtbewoners staat.
De voorzitter, Johan, neemt opnieuw het woord. ‘De politiek had zes weken en achttien uur nodig om te beseffen wie de beste keuze was. Dat wisten wij natuurlijk al lang. Didier Reynders en Karel De Gucht denken altijd dat de wereld met een vingerknip aan hun voeten ligt. Niet dus. Marianne, je liet de twee in het stof bijten. We zijn fier op je.’
Thyssen neemt nadien het woord. ‘U is te vriendelijk’, begint ze. Dan ernstig. ‘De komende weken en maanden beloven hard te gaan. Zeker voor het examen moet ik nog hard studeren; ge gaat het licht lang zien branden thuis. Maar het is nodig: Europa steekt best een extra tandje bij, gezien de belangen. Maar weet: ik blijf gewoon Marianne. Het zou er nog aan moeten mankeren.’
De buurtbewoners benadrukken de aanwezige pers achteraf dat Thyssen niet poseert of een showtje opvoert: ‘de vorige vergadering nog vond bij haar plaats, haar man zit trouwens in het buurtcomité’.
Over hem gesproken. Of hij niet opziet tegen de vele nachten en dagen alleen? Thyssen kijkt naar hem –hij glundert en staat te praten met zijn vrienden. ‘Dirk kent het klappen van de zweep en werkt zelf ook heel hard. En gelukkig woon ik niet ver van Brussel. Maar wees gerust: hij kan goed voor zichzelf zorgen. Ik belde eens vanuit Straatsburg naar hem, voor mij lag een voorgemaakte croque monsieur en hij was eten aan het klaarmaken. Ik natuurlijk op slag jaloers.‘
Een vrouw roept. ‘En is hij eenzaam, dan komt hij maar naar mij.’ Buldergelach bij het groepje om de grap.
 
Kabinet samenstellen
 
Elke buur spreekt ze persoonlijk met de naam aan. En dan gaat het over de politiek, over de positie van de liberalen en CD&V. Over haar nieuw leven ook, natuurlijk. Hoe zien de komende dagen en weken er bijvoorbeeld uit? ‘Geen idee’, antwoordt Thyssen. ‘Er bestaat niet zoiets als een logboek met een soort stappenplan. Gelukkig ligt ook veel vast. Bijvoorbeeld wat de samenstelling van een kabinet betreft. Maar ik wil niet vooruit lopen op de zaken. Ik ben pas officieel vanaf november Europees commissaris, tenminste als ik dat examen doorsta.’
En plots valt haar een gedachte binnen. ‘Ik vergat tijdens mijn speech te zeggen dat ik het nieuwjaarsfeest ga organiseren. Als bedanking.‘

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *