Froome

Van boekhouder naar rijdend circus: niet alleen Pokémon evolueren, maar ook renners zoals Chris Froome.

Mij kon de Brit lange tijd niet boeien. Vond hem een koersende statistiek. Een dennenboom op wielen. Een algoritme met klikschoenen.
Dat infinitesimaal kleine trappen van hem? Belachelijk. Precies of zijn ketting los ligt en zijn achterste jeukt van de aambeien en hij naar verlossing zoekt.
En dat kinderkopje, met die brede mond, dat schuin en katholiek naar beneden hangt? Net de klokkenluider van Notre-Dame Dame, maar dan met een carbonkader tussen de benen.
Esthetisch valt Froome nog het best te vergelijken met een preistengel: taai, langdradig en flets qua smaak.
En fietsen doet hij volgens de Kantiaanse imperatief: plicht boven plezier. Afgemeten ook in zijn woede en snel klaar in zijn overwinningen.
Maar dat beeld ligt aan flarden. De Froome van dit jaar past perfect in het verhalenepos van Ovidius, die de Metamorfosen schreef, een verrukkelijk boek over wonderlijke gedaanteverwisselingen van mensen en halfgoden.
Als een peddelende zot daalde hij de Pyreneeën af. Als eerste in het klassement liet hij de achtervolgers alle kleuren van de regenboog zien. En gisteren liep hij de Mont Ventoux op, als een Mozes tussen een gespleten zee van mensen.
En in dat geel lijkt hij al helemaal op een Pokémon. Maar niemand nog die hem kan vangen.

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *