Gisteren toevallig zien passeren op Twitter: # – een hashtag die mensen uitnodigde om de vele vreugdes van het alleen zijn te bejubelen. Als ware het een verdienste.
Een stroom aan militante getuigenissen brak los. Het kon niet op.
Als koppel leven? Oubollig. Onnozel. Onhandig. Een relict van de vorige eeuw, luidde het. Een duale dwingelandij. Een burgerlijke beperking van het individuele initiatief. Weg dus met die slavenmoraal. Gedaan met saaie seks.
Hoog tijd voor de moderniteit, voor de zelfbewuste single die van alle walletjes eet, die van vrijheid onvervalste blijheid maakt, die goddomme doet wat hij wil en met wie hij het wil. De single als usurpator. De alleenstaande als een nieuwbakken Achilles, die zich niets aantrekt van het huwelijksgeluk van zijn vijanden en Hector zonder veel moeite koud stelt en belachelijk maakt.
Dat toontje dus, vol onderhuidse afkeer en morele superioriteit. Dat toontje dat steeds luider gaat klinken: tegen 2030 telt Vlaanderen een miljoen singles, een groeiende groep. Dat toontje dat op Valentijn, nu zondag, met vuur en venijn gaat spouwen op elk pril en kitscherig geluk.
Waarom toch? Jaloezie?
De ironie wil trouwens dat ik gisteren gedumpt werd. En terecht: ik deug niet. De hashtag paste me dus wonderwel op het lijf, het patroonsfeest van de single kon niet beter ingezet worden, met mij als nieuwe vendelzwaaier en woordvoerder.
En inderdaad, ik voel me als Achilles, maar deze keer schoot ik mezelf in de voet.
Als koppel leven? Oubollig. Onnozel. Onhandig. Een relict van de vorige eeuw, luidde het. Een duale dwingelandij. Een burgerlijke beperking van het individuele initiatief. Weg dus met die slavenmoraal. Gedaan met saaie seks.
Hoog tijd voor de moderniteit, voor de zelfbewuste single die van alle walletjes eet, die van vrijheid onvervalste blijheid maakt, die goddomme doet wat hij wil en met wie hij het wil. De single als usurpator. De alleenstaande als een nieuwbakken Achilles, die zich niets aantrekt van het huwelijksgeluk van zijn vijanden en Hector zonder veel moeite koud stelt en belachelijk maakt.
Dat toontje dus, vol onderhuidse afkeer en morele superioriteit. Dat toontje dat steeds luider gaat klinken: tegen 2030 telt Vlaanderen een miljoen singles, een groeiende groep. Dat toontje dat op Valentijn, nu zondag, met vuur en venijn gaat spouwen op elk pril en kitscherig geluk.
Waarom toch? Jaloezie?
De ironie wil trouwens dat ik gisteren gedumpt werd. En terecht: ik deug niet. De hashtag paste me dus wonderwel op het lijf, het patroonsfeest van de single kon niet beter ingezet worden, met mij als nieuwe vendelzwaaier en woordvoerder.
En inderdaad, ik voel me als Achilles, maar deze keer schoot ik mezelf in de voet.
(Dit stukje verscheen eerder in De Standaard)