Skip to content

Maarten Goethals

Tag: cavalier king charles-spaniël

Reactie op Dirk Draulans: ‘Speel de bal, niet de man’

Posted on 26 juni 2019 By maartengoethals

Reactie op de sneer van Dirk Draulans op mijn persoon en mijn werk als communicatieverantwoordelijke van de jachtsector. 

Claus en De hondsdagen: zes overpeinzingen van een baasje

Posted on 21 april 2017 By maartengoethals

Enkele maanden geleden kocht ik samen met Marie François een hondje. Een Cavalier King Charles-spaniël. Een vorstelijk dier, luisterend naar de naam: Claus, genoemd naar…


Maarten Goethals (1985, Brugge) woont en werkt in Brussel. Hij was lange tijd redacteur bij bij De Standaard en is nu bedrijvig als communicatie-expert. Hij publiceerde bij uitgeverij Vrijdag de dichtbundel Hees en de roman De fragmenten, en schrijft regelmatig bijdrages voor verschillende media, zoals het stadsmagazine BRUZZ en De Standaard der Letteren. Hij maakt ook deel uit van het Brussels Dichterscollectief. Hij heeft een hond (Viktor) en een dwergpapegaai (Ronny), en drinkt op tijd en stond zijn Orval.


Corona veranderde de wereld op een brutale maar fascinerende manier. Intimiteit, vriendschap, politiek, rouw, vrijheid: de pandemie zette alles op losse schroeven. Het Nieuwe Koninkrijk, een cyclus van vijftien gedichten, evoceert die omslag in betekenis en ervaring in een viscerale stijl, zonder toegevingen. De dichtbundel is een kunstenaarseditie, genummerd en gesigneerd, en verlucht met houtskooltekeningen van Robin Hendrix. Zij versterken de gevoelens van angst, opstand, ongeduld en onmacht. Geïnteresseerd? Stuur een mailtje naar maarten.goethals@gmail.com

Bestel mijn roman (De Fragmenten: 18,95 euro) en mijn eerste dichtbundel (Hees: 16,50 euro). Geïnteresseerd? Stuur een mailtje naar maarten.goethals@gmail.com

Uit 'Het Nieuwe Koninkrijk'

Over deze wereld; deze wereld die in zichzelf verdwijnt
en mij (achter de sponning van mijn huis) 
verdrijft. 

Deze wereld van stille waanzin
en tijdloos gestaar (ik blaf naar de einder
    en proef de restanten van mijn taal). 

Over deze wereld: geurloos, gedempt 
in het graf
van haar ademloze dood (met het 
stenen mondmasker
als een witte, aangespannen glimlach). 

Over deze wereld zonder mensen (en mensen
van zichzelf ontzet. En onzichtbaar ziek). 
Deze wereld – aanwezig maar moederloos, en nooit meer alledaags. 

Over deze wereld; deze wereld die mij bovenal verwijt
in haar te wonen.
All Right Reserved 2016 Proudly powered by WordPress | Theme: Placid by ParagonThemes.