‘Allee, daar-zie, ook weer aanwezig. Dat vrouwmens van een kalf. ’
Mijn grootmoeder moest haar niet. Wie? Brooke Logan, een van de hoofdpersonages uit Mooi en Meedogenloos, beter bekend als de grote liefde van Ridge Forrester, die met de scherpe jukbeenderen.
Grootmoeder, nochtans een vredelievend persoontje, vond Brooke dus een koebeest. Een stuk venijn. Een achterbaks vrouwmens. En zei dat ook luidop. Maakte niet uit wie toevallig in het kamertje vertoefde. Kleinkinderen, aangetrouwde familie, bezoekers? Iedereen mocht het horen. Als de blonde ‘met haar franke toot’ op het scherm verscheen, dan schoot ze onkatholiek uit haar sloffen.
Jarenlang ging dat vloeken door. Vriendschap gingen de twee duidelijk nooit sluiten. Tenslotte stierf grootmoeder. En Brooke deed verder wat ze het beste kon: intriges verzinnen, anderen voor haar kar spannen, tegenstanders het bloed onder de nagels halen.
Tot gisteren. Na bijna een kwarteeuw uitzendingen verscheen de serie voor een laatste keer op de Vlaamse buis. Ontegensprekelijk het einde van een tijdperk.
En ik vraag me af wat grootmoeder van die beslissing zou vinden? ‘Ik stop met kijken’, zuchtte ze bij leven al. ‘Ik vergeet toch altijd wie met wie is. Hoeveel keer trouwden en scheidden Ridge en Brooke nu al? Zo kan ik ook een serie maken.’ Maar de volgende dag zat ze opnieuw paraat aan tafel. Mooi en meedogenloos te wezen.
(Dit stukje verscheen eerder in De Standaard)