Twix

Alles komt terug. De eeuwige wederkeer der dingen kent geen eindpunt, zo blijkt telkens.

De rolkraag uit de jaren zestig? Opnieuw modieus, als ik bepaalde krantensites mag geloven. The X-Files? Een decennium na de laatste aflevering verschijnen Mulder en Scully binnenkort met nieuwe viezigheden op het scherm. Black Sabbath, de bekendste metalband uit de vorige eeuw? De oude rukkers rond Ozzy Osbourne staan straks op Graspop als vanouds, met rimpels en heupprothese en al.
En dan ook nog eens het nieuws over Twix. Het tweebenig krokant snoepje brengt binnenkort een beperkte editie uit in dezelfde gouden verpakking maar onder de vroegere merknaam: Raider.
Dertigers, veertigers, vijftigers reageren enthousiast en nostalgisch op de al te makkelijke marketingstunt. Mij zegt Raider weinig.
Meer nog: ooit zorgde het voor onnodig verdriet bij moederlief. Ik woonde nog thuis en eens vroeg ze wat ik wilde. Als een verwend kind antwoordde ik: winegums en Twix. Komt ze thuis van de winkel, komt ze meteen naar mijn kamer, komt ze zeggen:
uw Raiders liggen beneden. En dan een zoete, wachtende glimlach.
Maar ik schiet koleriek uit, roep ondankbaar, dom als ik was: Raider, ik had toch Twix gezegd, is dat nu zo moeilijk om te onthouden?
‘Awel, ja. Dat dus’, sprak ze stilletjes, aangedaan, broos.
Misschien moet ik nu maar eens een pak Raiders kopen om het goed te maken

 
 
(Dit stukje verscheen eerst in De Standaard)

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *